We wilden eigenlijk al veel eerder in relatietherapie, MAAR…

❤️ We wilden eigenlijk al veel eerder in relatietherapie, MAAR.....


👉 MAAR hij/zij was er niet aan toe.
👉 MAAR toen was het zo hectisch en onzeker op mijn werk.
👉 MAAR we konden geen geschikte therapeut vinden.
👉 MAAR we hadden de financiën er niet voor.
👉 MAAR ik had zelf toen ook al therapie.
👉 MAAR het ging niet lekker met (een van) de kinderen.
👉 MAAR het was zo druk met de kinderen.
👉 MAAR we gingen er vanuit dat we het zelf wel konden oplossen.
👉 MAAR ik zat zelf niet lekker in mijn vel.
👉 MAAR ik dacht dat het slechts even een mindere periode was tussen ons.
👉 MAAR ik ben niet zo van de therapieën.
👉 MAAR het ging op een gegeven moment eigenlijk best weer aardig tussen ons.

👉 We wilden al veel eerder relatietherapie,.......MAAR......vervolgens deden we niks.

Hoe WAAR bovenstaande argumenten ook kunnen zijn of voelen, het zijn veelal argumenten die het copingsmechanisme gebruikt om niet echt in actie te hoeven komen. Uit angst bijvoorbeeld voor wat er 'overhoop gehaald gaat worden', voor 'wat de partner gaat zeggen', 'voor wat ik dan echt ga voelen', 'dat de ander erachter komt dat ik niet langer de ware ben', 'dat we ontdekken dat we niet meer bij elkaar passen'.

Natuurlijk zijn er heus situaties die het niet ideaal maken om te starten met een dergelijk traject. Toch zie ik veel koppels die het inschakelen van hulp (erg) lang hebben uitgesteld.

Afgelopen week maakte ik kennis met een koppel waarvan de vrouw al bijna 2 jaar mijn visitekaartje (gekregen van haar beste vriendin) in haar telefoonhoesje had zitten. Inmiddels was ik zelf al twee versies van mijn visitekaartje verder dus het was overduidelijk dat er een tijdje over heen was gegaan om mij te bellen.

Geen probleem geef ik ze aan: 'Jullie zijn er nu, dus we gaan de mouwen samen opstropen!' Gelukkig vindt het overgrote deel van de koppels die laat aan de bel trekt ook hun weg terug. Moedig voorwaarts dus! ❤️




Queen of Love