Liefde in de schaduw…

❤️ Liefde in de schaduw…

Maar zeker niet minder echt.

Je hebt van die boeken, die pakken je vanaf de allereerste zin. Je leest ze in 1 adem uit. 'Mijn beter ik' van Renate Rubinstein is voor mij zo'n boek.

Ze schrijft over haar liefde voor schrijver Simon Carmiggelt. Over hun relatie, en de ingewikkeldheid ervan. Hun liefde mocht er officieel niet zijn. Hij was namelijk getrouwd. Toch was Renate zijn grote liefde, zijn muze, zijn toevlucht, zijn troost, zijn alles.

Renate stond op liefdesgebied altijd net buiten het licht. Onzichtbaar voor de buitenwereld. De tweede viool, maar achter de schermen de eerste.

Voor mij als relatietherapeut is dit boek extra boeiend. Ik zie zo vaak in mijn praktijk wat het met mensen doet als je een Grote Liefde hebt, maar hier niet openlijk over kunt zijn. De worsteling, de verborgenheid, de angst voor de oordelen, de schaamte, het schuldgevoel, het verdriet. Er is een verlangen naar bestaansrecht. Naar gezien worden, naar erkenning, naar openheid. Maar het kan niet.

Simon en Renate schrijven elkaar daarom honderden brieven en kaartjes. Liefde, vastgelegd op papier. Schrijven als een manier om elkaar vast te houden in een wereld waarin samen zijn niet vanzelfsprekend is.

In iedere zin voel je: jij doet ertoe, jij betekent zoveel voor mij, jij bent voortdurend in mij gedachten, diep in mijn hart.

En ja, dan is er ook de echtgenote. Die gekwetst is, die verdriet heeft, die leeft met de pijnlijke wetenschap dat haar man zijn hart aan een ander heeft vergeven. Haar man die ook loyaal is aan haar, zorg voor haar heeft, en liefde voor haar. Maar niet zoals zijn liefde voor Renate. Toch blijven ze bij elkaar, al was dat niet makkelijk. Trouw en ontrouw zo dicht bij elkaar.

'Mijn beter ik' gaat over zoveel facetten die ik dagelijks in de praktijk terugzie: Beantwoorde Liefde, Onbeantwoorde Liefde, Grote Liefde, Ingewikkelde Liefde, Pijnlijke liefde, Geheime Liefde, Romantische Liefde.

In de basis willen we ons allemaal geliefd voelen, zichtbaar zijn aan de zij van onze Lief, erkenning voor onze liefde, onze plek daar vol trots mogen innemen. Het kon in hun geval niet. In ieder geval niet in het volle licht.

En dan is daar het onvermijdelijke einde. Simon overlijdt. Renate blijft achter. Niet als officieel erkende geliefde, maar als degene die hem het diepst kende. Ze mag er niet bij horen, en toch is ze overal.

Ze rouwt in stilte, buiten beeld, alleen. Met een intensiteit die niemand ziet. De liefde die geen naam mocht hebben, maar des te meer werd gevoeld. Zoals ze zelf schrijft: "Er is maar één persoon die op dat erge missen recht heeft: de wettige weduwe. Ik had geen enkel recht. Het was al erg genoeg dat ik bestond."

'Mijn beter ik' is haar prachtige wijze om hem, zichzelf, en hun liefde alsnog een plaats te geven. Samen in 1 boek. ❤️