Parentificatie: het kind dat geen kind kan zijn

❤️ Parentificatie ontstaat wanneer een kind taken op zich neemt die niet passen bij zijn leeftijd. Het biedt emotionele steun aan een ouder, regelt praktische zaken, of bemiddelt tussen ouders. Allemaal uit liefde, maar ten koste van het eigen kind-zijn.

In mijn werk als scheidingsmediator en systemisch therapeut zie ik dit vaak terug. Kinderen voelen intuïtief aan dat ze moeten helpen, zeker bij scheidingen waar ouders worstelen met emoties, financiële zorgen, huisvesting, of chaos. Soms zonder dat het ze ooit expliciet gevraagd is.

Hoewel geparentificeerde kinderen zelfstandig en sterk lijken, zijn de gevolgen diepgaand:
👉 Chronische stress en emotionele overbelasting.
👉 Moeite met het herkennen en uiten van eigen gevoelens.
👉 Risico op ongezonde relaties later in het leven.
👉 Een kindertijd die te vroeg wordt ingeruild voor zorgen.

Laat daarom je kind, kind zijn. Blijf ouder, geen vriend/-in of vertrouwenspersoon. Zoek steun bij andere volwassenen, stel duidelijke grenzen en geef je kind ruimte voor spel en ontspanning. Vraag hulp als je merkt dat je kind te veel verantwoordelijkheid draagt.

Parentificatie is een stille last. Door bewust ouder te blijven, geef je je kind de veilige ruimte om zichzelf te zijn, en om het eigen verdriet over de scheiding te kunnen verwerken. ❤️