Ouders met een Struggle
❤️ Opgroeien met ouders die zelf een struggle hebben
Als kind zijn we afhankelijk van onze ouders. Van hun liefde, hun warmte, hun verzorging, hun beschikbaarheid, fysiek en emotioneel. Maar wat als ouders dit niet kunnen leveren? Wat als zij zelf moeite hebben met overeind blijven?
Een tijd geleden schuift een vrouw aan voor een eerste systemische sessie. Haar hulpvraag is duidelijk: 'Ik loop vast in mijn leven. Ik voel onrust en ik wil het zo niet meer. Ik ben moe!'
We gaan terug naar haar gezin van herkomst. Bij het neerzetten van de gezinsleden rollen de tranen over haar wangen. Ze is er zelf verbaasd over: 'Nou, binnen een paar minuten al...' Langzaamaan gaan we de diepte in. Ze vertelt over haar ouders die beiden een moeilijke jeugd hebben gehad. Moeder had zich erg ongewenst gevoeld thuis, vader kwam uit een groot gezin waar 1 ding voorop stond: werken, werken, werken!
Haar eigen jeugd was lastig. Vader had een belangrijke baan en was fysiek en emotioneel vaak volledig afwezig. Als hij op reis was onderhield hij nauwelijks contact met het gezin: 'Daar had hij geen tijd voor, zei hij tegen mijn moeder. Zij stond er alleen voor, en had het heel zwaar.'
Om moeder te ontlasten nam de vrouw, als oudste dochter, taken van moeder over. Ze was haar steun en toeverlaat. Moeder vertelde haar veel over haar huwelijk en haar struggle. Daarnaast was de vrouw een 'moederfiguur' voor haar 5 broertjes en zusjes.
Ze had geleerd om veel te geven, zichzelf weg te cijferen, oog te hebben voor anderen. Ze was niet gewend dat er aandacht was voor haar eigen emotionele welzijn. Vader had zijn carrière en moeder had haar hulp hard nodig. Samen met moeder hield ze de boel draaiende. 'Wie was er voor jou?', vraag ik haar. Ze blijft stil en snikt: 'Sja.... niemand eigenlijk, nu ik er zo over nadenk'.
In haar volwassen leven loopt ze hier ook tegenaan. Ze vraagt geen aandacht voor zichzelf. Vraagt geen hulp. Ze douwt gewoon door. Ze staat nog steeds in die overleef-stand. Dat breekt haar op.
Ze kijkt naar de opstelling op tafel. Naar de afstand tussen haar ouders, naar de plek die ze zelf heeft ingenomen. De plek waar ze niet hoort, maar die ze uit overleving heeft gepakt. Die ze goed vervulde. Zonder dat iemand dit zag. Het was te zwaar geweest. Haar eigen emotionele ontwikkeling was in het gedrang gekomen.
In de komende sessies gaan we de ui verder afpellen. Het creëren van begrip voor haar geschiedenis, van zachtheid richting haar ouders (die hebben gedaan wat ze konden), van erkenning op haar eigen harde werken, is belangrijk. Er mag ruimte komen voor zelfliefde en een goedgevulde schatkist.
Aan het eind van de sessie slaakt ze een diepe zucht: 'Het lucht op dat ik dit allemaal kan vertellen, en dat je naar me luistert. Het was echt niet makkelijk vroeger. Ik heb dat altijd weggewoven, maar ik zie nu dat ik hier een prijs voor heb betaald...' ❤️
